আপোনাৰ ব্যৱহাৰেই আপোনাৰ পৰিচয় ৷

লখিমপুৰ সাহিত্য সভা অধিবেশনৰ সময়ৰ কথা ৷ গা একেবাৰে সাত খন আঠ খন ৷ ঘৰৰ ওচৰতে অধিবেশন যেতিয়া কোনে পাই আৰু ! আগতে কেতিয়াও সাহিত্য সভা দ্ৰশনৰ সৌভাগ্য হোৱানাছিল যদিও জেষ্ঠ্য জনৰ মুখত আৰু বাতৰি কাকতৰ যোগেদি অলপমান ধাৰনা এটা মনত আছিল ৷

ঘৰত এমাহ আগতেই কৈ থৈছো এইবাৰ কিন্তু কিতাপ কিনাৰ বাবে অলপ সৰহ কৈ পইছা লাগিব ৷ নিজে বাছি বাছি কিতাপ কিনিম ৷

মোৰ লগতে সকলো লখিমপুৰীয়া ৰাইজে অধিৰ আগ্ৰহেৰে সভালৈ অপেক্ষা কৰি আছো ৷ লগৰ টিকু সতে আকৌ সভাথলীত তামোল পানৰ দোকান দিব লগতে কেচা বুটৰ চানাও থাকিব বোলে ৷ কনমইনা সতে ঘৰৰ চোতালত চাইকেল ৰখাৰ ব্যৱস্থা কৰাৰ কথাও ভাবিছে ৷

সভালৈ বেছি দিন নাছিল হঠাৎ গম পালো এই বাৰ সভা বোলে দুই স্থানত অনুস্থিত হব ৷ সাহিত্য সভাৰ ইতিহাসত প্ৰথম বাৰৰ বাবে এনে হব বোলে ৷ সকলোৰে মুখত এটাই কথা এই ৰাজনীতি বিদ সকলে লখিমপুৰৰ নাম বদনাম কৰিলে ৷ মই এই বোৰ একো বুজা নাছিলো যদিও মনতো বেয়া লাগিছিল৷ ছেঃ দুটা থলীত সভা অনুস্থিত হলে কত কি চাম ??

চাইকেল খন কিন্তু মোক লাগিব, নহলে সভাৰ এটা থলীৰ পৰা অন্য থলীলৈ খোজকাঢ়ি অহাযোৱা কৰিব অসুবিধা হব বুলি দেউতাক কলো৷দেউতাই বোলে হব দে, সভালৈ আৰু অলপদিন আছে নহয়, এই কেইদিন অলপ পঢ়ি ল৷ পাছত কত পঢ়িবি ৷ এই দেউতাও যে সকলো সময়ত কেৱল পঢ়াৰ কথা ৷
চাওতে চাওতে অধিবেশন আহি পালেহি৷ প্ৰথম দিনা পুৱাই নাকে মুখে ভাত মুঠি সোমুৱাই শোভাযাত্ৰা চাবলৈ চাইকেল লৈ ওলালো ৷ কি বিশাল শোভাযাত্ৰা আৰু জনসমুদ্ৰ ৷ অভিভূত হৈ পৰিলো ৷ এনেতে দুৰ সম্পৰ্কীয় দাদা এজনক লগ পালো ৷ দাদাৰ আকৌ কিতাপৰ বিৰাট পোক ৷

তোৰ চাইকেল খন আছে যেতিয়া ভালেই হল, ব'ল গ্ৰন্থমেলাৰ পৰা আহো গৈ বুলি দাদায়ে মোক আনটো থলী লৈ লগ ধৰিলে ৷ মনতে ভালেই পালো ৷ দাদা আছে যদি ভাল কিতাপ কেইখনমান কিনা হব ৷

মানুহৰ ভিৰৰ মাজত মোক পাছৰ কেৰিয়াৰত বহোৱাই লৈ দাদায়ে তিনি কিল'মিটাৰ মান দুৰত হোৱাআনটো থলীলৈ চাইকেল মৰা আৰম্ভ কৰিলে ৷ কিছুদুৰত যোৱাৰ পাছত হঠাৎ এগৰাকী মহিলা দুয়োহাতে দুটা কিতাপৰ বৃহৎ মোনালৈ চাইকেলৰ আগত ওলাল আৰু কোনোমতে ব্ৰেক মাৰি দাদায়ে চাইকেল খন ৰখালে যদিও মহিলা গৰাকীৰ হাতত লাহেকৈ এটা খুন্দা লাগিল ৷

বেয়া নাপাব বাইদেউ এই ভিৰত হঠাৎ আগত ওলালে বাবে লাহেকৈ খুন্দা লাগিল বুলি দাদায়ে মহিলা গৰাকীক ক্ষমা প্ৰাথনা জনালে৷ লগে লগে ভদ্ৰ মহিলাই গোসানীৰ ৰুপ ললে আৰু চিঞৰিব চিঞৰিব গালি দিব ধৰিলে ৷ চিঞৰ বাখৰ শুনি দুই চাৰি জন লোক আগবাঢ়ি আহিল ৷ মনতে ভাবিলো আজি পাব্লিক ধুলাই এটা খালো অাৰু ৷ ইমানতে যেনিবা ওচৰতে দোকান দি থকা টিকুৰ দেউতাকে কথাতো গম পাই সকলোকে বুজালে আৰু মহিলা গৰাকীকো ক্ষান্ত কৰালে ৷ ৰক্ষা প্ৰভূ কোনোমতে আজিলৈ বাচিলো ৷

দাদায়ে ভিজা মেকুৰীৰ দৰে তল মুৰ কৰি চাইকেল খন ঠেলি ঠেলি গ্ৰন্থমেলাৰ ফালে বাট ললে, পাছে পাছে ময়ো বাট ললো ৷ অলপদুৰ যোৱাৰ পাছত লক্ষ্য কৰো যে দাদাৰ চকু চলচলীয়া ৷ থুকা থুকি মাতেৰে দাদাই কব ধৰিলে, এই যে তথাকথিত ভদ্ৰ মহিলা গৰাকী তেখেত উচ্চ শিক্ষিত, হাতত কিতাপৰ মেটমৰা সম্ভাৰ কিন্তু তেখেতৰ জ্ঞান দেখিছ ৷ তেওঁ কিতাপ নপঢ়ে কেৱল ঘৰত সজাই থোৱাৰ চখ ৷ নহলে তেওঁ এনে অভদ্ৰতা নকৰিলে হয় ৷ আমাক এনে ব্যৱহাৰ কৰাৰ আগত পৰিস্থিতিতো বুজিলে হয় ৷

মইনো কি বুলি দাদাক সান্তনা দিও ভাবি পোৱা নাছিলো ৷ কেৱল চকুৰ আগত সাপ্তাহিক বজাৰৰ বাচ খনত লিখি থোৱা এষাৰি বাক্য জিলিকি আছিল৷

আপোনাৰ ব্যৱহাৰেই আপোনাৰ পৰিচয় ৷